Gedichtenserie 4
Dit keer de polder
Dit keer was het de boer
zijn trekker trok de lijken
en gewonden naar de weg
hij deed gewoon wat
hem werd opgedragen
toch keek hij om na elke voor
slikte zijn vragen en ploegde voort
vandaag werd in z’n grond
zijn eigen wil begraven
Trijntje Gosker
N.a.v. de vliegtuigcrash bij Schiphol, 2009
De euroloog
Mijn vader heeft als euroloog
weet van het veilig draadje
zoals mijn moeder van haar kous
weet heeft van het naadje.
Mijn vader is een euroloog
dat merk je aan je water
als moeder opmerkt, tenadroog:
mij spaart hij niet voor later.
Mijn vader tuurt als euroloog
diep in het hologram
en moeder vat, belust op geld
al iriserend vlam.
Mijn vader is de euroloog
die niemand ooit verlinkt
mits moeder optisch zich verrijkt
met variabele inkt.
Trijntje Gosker, december 2001
Een gedicht over de echtheidskenmerken van de euro: het veiligheidsdraadje, het watermerk, het hologram, de iriserende baan en de optisch variabele inkt.
3e prijs, Euro-poëziewedstrijd van De Volkskrant, 2001
Er valt veel te zeggen
Er valt veel te zeggen voor een journalist
die zijn kalkei niet legt in het nest
van de zwevende dichter
samen broeden op breekbare
katjes in een wuivende wilg is
weggegooid gelijk
hiernaast is ook
zalmbiet
een nietszeggend woord
er valt dus veel te zeggen voor de journalist
die met een tikkeltje zout of grof gemalen peper
goudhaantjes kiest voor zijn geld
en voor de dichter
die op kleine schaal in open wonden zacht
zijn jodium druppelt.
Trijntje Gosker
Dit gedicht is in een eerdere versie gepubliceerd bij Meander
De eeuwige vraag in genummerde flessen
Hoe zullen wij de flessen nummeren dit jaar?
In hun ziel, zei ik.
Op hun kroon, zei jij.
Of op hun etiket?
Met cijfers of letters?
Of met de kleuren van de regenboog misschien?
En waar begin je dan?
En waarom die nummers bij gelijke inhoud?
Trijntje Gosker
Niet niet hoera
Vandaag je jaardag
hier geen feest
want geen cadeau gekocht
geen kaart verstuurd
niet gebeld
niet uitgenodigd
niet spontaan gegaan
alleen gedacht
gehoopt, gebeden
– als je dat zo noemen wilt –
veel en hard
en stil gezongen.
Trijntje Gosker
Onvermijdelijk
ik zal je zonder leestekens verstaan
wanneer je achterwege blijft
punt komma overal
volg ik het razen van je mazda
over jouw weg van teer
op goed geluk en jij daar
in je eindeloze zin
uitroeptekens plaats ik niet
je snelheidsmeter lees ik niet
je achtergrond blijft hier
ook als het streepje lengt en ieder vraagteken zich uitstrekt over onvermijdelijk de grens
Trijntje Gosker
Inmiddels weten we
dat we dit niet zo
hadden moeten zeggen
omdat we het anders
hadden moeten zeggen
en dat als we het anders
hadden gezegd we het beter
niet hadden kunnen zeggen
en dat als we het niet hadden gezegd
we het hadden moeten doen
en dat als we het hadden gedaan
we het beter hadden kunnen laten
en dat als we het hadden
gelaten voor wat het was, we
er beter aan hadden gedaan
het niet te laten voor wat het was
maar het te benoemen en precies
te zeggen wat we bedoelden
en dan had je gezegd
dat we maar beter niet precies
hadden moeten zeggen
wat we bedoelden omdat we
toch nooit zouden kunnen begrijpen
hoe we zouden kunnen zeggen
wat we bedoelden op een manier
dat jij zou begrijpen dat we je alleen
maar zouden willen laten weten
het goede te willen doen
en het juiste te willen zeggen omdat
we het beste met je voor hebben
omdat we je liefhebben
en waarderen om wie je bent
in de kern van je bestaan.
Trijntje Gosker
Nu weet ik hoe het zit
Nu weet ik hoe het zit
er is geen god
er zijn alleen ideeën
zei de student
toen hij was uitgeleerd
toch leerde hij zijn zoontje later bidden
– je weet maar nooit –
en deed hem naar een christelijke school
daar leert hij Jezus kennen
en angst voor de Islam
– je weet maar nooit
met al die terroristen –
en in zijn hoofd groeit het idee
dat alle terroristen duivels zijn
nu weet hij hoe het zit
er is geen goed
er zijn alleen maar mensen
die het wisten.
Trijntje Gosker
Woorden van een moeder
En als je verdriet hebt om dat wat je hoopte
om dat wat niet kwam, niet gebeurde
dan breekt het moment van besef
aan, het weten dat het niet komt
en ook nooit zal gebeuren
breekpunt van aporie
geef dan je hoop haar vrijheid terug
houdt haar niet vast tegen beter
het ging zo het ging zo het ging
laat varen, geef prijs en maak ruimte
tranen stromen altijd van je weg
de brok ontspringt de keel
geef het over en zie wat het levert
een nieuwe kans komt nooit te vroeg
ontdek het kloppen van je hart
leg je hand op je borst of je borst op het bed
voel de slagen, hoe het bonkt
ja, je leeft dat is wel zeker
niet voor niets ben je hier
stroomt je bloed, ademt je adem
je lichaam in en uit
verbonden ben je met je tijd
van leven, verbonden met het grint,
het zand, de zee, de sterren en alles wat
daartussen is en achter, jij bent een deel
van dit geheel, en alles wat je doet en zegt
zingt mee, waar je ook bent
leg je hand op je hart, voel je huid
en je adem, neem je zoon bij de hand
hij is jouw deel, de toekomst in je leven
en als hij verdriet heeft om dat wat hij miste
om dat wat niet kwam, niet gebeurde
dan breekt het moment van besef
Trijntje Gosker, november 2010
Bewerkte vertaling van het gedicht Chiquilin de Bachin, Horacio Ferrer
Het jochie van Bachin
’s Avonds verkoopt hij met bevuild
engelengezicht en in spijkerbroek
rozen aan de tafels
van de kroeg Bachín.
Als de maan schijnt
op de grill
eet hij maan met verkoold brood
Elke dag in zijn triestheid
die niet wil ontwaken
wekt hem een zesde januari
met een ongeluksster
en drie zakkenvullende koningen
stelen zijn schoenen,
de ene links, de andere ook.
Jochie,
geef me een van je boeketten
zodat ik mijn schaamte
in bloei kan verkopen.
Bekogel me met drie rozen
waardoor ik de pijn voel
vanwege je honger die ik niet onderkende,
Jochie.
Als de zon de kinderen
hun schoolschorten aantrekt,
leert hij hoe weinig er
voor hem te weten overbleef.
En als hij zijn moeder
heen en weer ziet tippelen,
wil hij haar zo niet zien.
Elke morgen, tussen het vuilnis,
met brood en een noedel
zet hij een vlieger in elkaar
om weg te komen – maar hij blijft.
Hij is een vreemde,
een kind van duizend jaar
dat in het vliegertouw verstrikt zit.
Jochie,
geef me een van je boeketten
zodat ik mijn schaamte
in bloei kan verkopen.
Bekogel me met drie rozen
waardoor ik de pijn voel
vanwege je honger die ik niet onderkende,
Jochie.
Trijntje Gosker, oktober 2013
Chiquilin, later …
Nu speel jij je tango
wie heeft je gezien?
wie heeft er je rozen gekocht
je schoenen gegeven
– het schoolschort, niet aan jou besteed
wie heeft je gezien
en begrepen?
je kreeg een gitaar en een bed met een deken
de rest deed jezelf
want je speelde je leven
je deelde de kans die je kreeg
de wereld verveelde je niet
de maan is voor allen
net als de zon
en de mens voor elkaar
wie heeft je zien
toen je brood stal
wie heeft je talenten gekregen?
De vlieger staat strak
je moeder is oud
en jij speelt je tango
we horen je spel
gaan weer verder
de middag is lang
de wereld een feest
bedankt Chiquilin
reis met ons mee
de toekomst ligt voor ons open
ik heb het gezien
Chiquilin
Chiquilin
Trijntje Gosker, mei 2014